Η ελληνική κοινωνία βιώνει πρωτόγνωρες, για την σύγχρονη ιστορία της, καταστάσεις. Ο δημοσιονομικός εκτροχιασμός που, αν και προϋπήρχε επί σειρά ετών, αναδείχθηκε τελευταία, ως τέτοιος, μέσα σ’ ένα περιβάλλον παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, αποτέλεσε την αφορμή για ευρείας κλίμακας αλλαγές στην οικονομική ζωή του τόπου. Οι εργαζόμενοι, από την πλευρά των οποίων μιλάμε, βλέπουν να μεταβάλλονται άρδην οι εργασιακές σχέσεις και οι συνθήκες στην αγορά εργασίας καθώς η ρύθμιση της τελευταίας έχει βρεθεί στο επίκεντρο της κυβερνητικής πολιτικής.
Ως μέρος, πολυπληθές μάλιστα, αυτής της επανασχεδιαζόμενης αγοράς εργασίας, οι εκπαιδευτικοί δεν θα μπορούσαν να μείνουν ανεπηρρέαστοι. Ο απαξιωμένος κοινωνικά και οικονομικά εκπαιδευτικός καλείται, και θα κληθεί εκ νέου, να υποτιμηθεί ακόμη περισσότερο. Μια υποτίμηση που θα έρθει όχι μόνο με οικονομικούς όρους αλλά και με όρους συνθηκών εργασίας. Μια υποτίμηση που, για να το πούμε πιο απλά, θα επιδεινώσει αφενός το βιοτικό μας επίπεδο και θα επιβαρύνει αφετέρου το σχολικό περιβάλλον.
Είναι φανερό ότι η απάντηση του συνδικαλιστικού κινήματος απέναντι στις δρομολογούμενες αλλαγές είναι τουλάχιστον αναιμική. Οι ονομαστικές μειώσεις εισοδημάτων (ας μην αναφερθούμε στις πραγματικές...), η περαιτέρω ελαστικοποίηση της εργασίας, η θεσμική αχρήστευση των, ούτως ή άλλως απογοητευτικών, συλλογικών συμβάσεων αποτελούν γεγονότα που έτυχαν μηδενικής αντίδρασης. Οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα έχουν πάψει προ πολλού να διεκδικούν παρά μόνο να υπομένουν. Αλλά και αυτοί του δημοσίου περιορίστηκαν ουσιαστικά στην απλή παρακολούθηση των γεγονότων.
Η ΟΛΜΕ, ως το συλλογικό μας όργανο, όχι μόνο δεν κατάφερε να οργανώσει μια σοβαρή αντίσταση αλλά ούτε καν επιδίωξε να προετοιμάσει ουσιαστικά τον κλάδο για τις προωθούμενες αλλαγές και την προοπτική εναντίωσης σ’ αυτές. Δέσμια των πολιτικών παρατάξεων που την απαρτίζουν, των φορέων δηλαδή που αποτελούν το επίσημο πολιτικό σκηνικό της χώρας, είναι να αναρωτιέται κανείς για τη αναγκαιότητα και τη σκοπιμότητα τέτοιων δομών συνδικαλιστικής εκπροσώπησης.
Βέβαια, ούτε η αποκαλούμενη βάση δείχνει να είναι σε θέση να βρεί ένα βηματισμό. Οι κατά τόπους ΕΛΜΕ έχουν απομαζικοποιηθεί, αποτελούν συνήθως σωματεία συμβολικού χαρακτήρα και δείχνουν να έχουν αποκοπεί από τους εκπαιδευτικούς τους οποίους υποτίθεται ότι εκπροσωπούν. Οι μαζικές, μαχητικές συνελεύσεις των ΕΛΜΕ μάλλον θα πρέπει να αναζητηθούν στα τέλη της δεκαετίας του 80 και αυτό μόνο ως θλιβερό μπορεί να χαρακτηριστεί.
Η ΕΛΜΕ Θήρας, που αποτελεί και το κατεξοχήν πεδίο δράσης μας, ακολουθεί με τον τρόπο της τα σημεία των καιρών. Έχει υποπέσει σε μια πρωτοφανή, για τα τοπικά δεδομένα, ανυποληψία. Αδυνατεί να συνθέσει και να παράξει πολιτική. Αδυνατεί να δει τον εαυτό της ως ζωντανό οργανισμό της τοπικής κοινωνίας. Αδυνατεί να παρέμβει ακόμα και στους χώρους που αποτελούν το προνομιακό της πεδίο, τα σχολεία. Αδυνατεί να συμβάλλει στην πολιτικοποίηση και την παραγωγική, με όρους ενεργούς συμμετοχής, εκπροσώπηση των μελών της. Περιορίζεται στην διαχειριστική ερμηνεία του ρόλου της, στην ανάγνωση και άκριτη αποδοχή ή απόρριψη των εισηγήσεων της ΟΛΜΕ.
Θεωρώντας ότι τα παραπάνω αποτελούν σημαντικό πρόβλημα, εκτιμήσαμε ότι υπάρχει η αναγκαιότητα της αναζήτησης μιας διαφορετικής προσέγγισης του ρόλου της ΕΛΜΕ. Στο πλαίσιο αυτό προχωρούμε στη δημιουργία μιας συλλογικότητας που στόχο της θα έχει το προφανές: να προσδώσει στην ΕΛΜΕ τον ουσιαστικό χαρακτήρα του πολιτικού/συνδικαλιστικού οργάνου που της λείπει. Να οσμηστεί και να παρέμβει για την επίλυση των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι εκπαιδευτικοί στα σχολεία τους. Να ενθαρρύνει τους συλλόγους στη δράση τους. Να συνεργαστεί και να συνθέσει με τις γειτονικές ΕΛΜΕ. Να παρέμβει στην ΟΛΜΕ. Να αποτελέσει, μικρό έστω, ανάχωμα στην διαφαινόμενη τελειωτική απαξίωση μας. Να αποτελέσει ενεργητικό κύτταρο της κοινωνίας ευρύτερα. Μα πάνω απ’ όλα, να ζωντανέψει τις διαδικασίες μας, να αναθερμάνει τις σχέσεις αλληλεγγύης μεταξύ μας!
Όλα αυτά στο μέτρο του δυνατού. Συνήθως, τα μεγαλεπήβολα σχέδια πέφτουν στο κενό εν τη γεννέσει τους. Δεν μετακομίσαμε από άλλο πλανήτη, αντιλαμβανόμαστε τις όποιες δυσκολίες. Αντιλαμβανόμαστε, επίσης, ότι αποτελούμε μια περιφερειακή ΕΛΜΕ, μακριά από τα κέντρα των αποφάσεων, γεγονός που επιδρά διαλυτικά στη συσπείρωση μας. Αρκούν όμως αυτά για να μας κάνουν να σταματήσουμε να σκεφτόμαστε; Αρκούν για να μας κάνουν να οδηγηθούμε στην πλήρη παραίτηση; Απαντούμε πως όχι! Θέμα διάθεσης είναι και πολιτικής τοποθέτησης. Και, κυρίως, συνείδησης της θέσης από την οποία μιλάς. Στο βαθμό που συνειδητά μιλάς από (και για) την πλευρά των εργαζομένων τότε οι συλλογικότητες και η, μέσω αυτών, διεκδίκηση αποτελούν μονόδρομο.22/11 2010
ΟΜΑΔΑ ΑΥΤΟΝΟΜΩΝ
εκπαιδευτικοί θήρας